این بوم در حراج آثار استادان قدیم ساتبیز در لندن در ۴ دسامبر فروخته شد.
یک نقاشیِ سده شانزدهمی از توماس هاوارد، چهارمین دوک نورفولک، اکنون به گرانترین پرتره الیزابتی تا به امروز تبدیل شده است؛ پس از آنکه در حراج «استادان قدیم» ساتبیز در لندن در ۴ دسامبر به قیمت ۳.۲ میلیون پوند (۴.۲ میلیون دلار) فروخته شد.
به گزارش هدف پرس به نقل از آرتنت؛ این اثر، به نوعی، در حال بازگشت به خانه است؛ مشاور هنری «کلور ویندِم» این نقاشیِ هانس اوُرث را از طرف دوک نورفولک و هیئت امنای قلعه آراندل خریداری کرده است؛ جایی که در آینده در آن آویخته خواهد شد. هنری ویندم، همبنیانگذار این مشاوره هنری، در ایمیلی نوشت: «این اثر یک خلأ را در مجموعه پر میکند و یک پرتره تودوریِ بسیار مهم است. اوُرث، پس از هانس هولباین، مهمترین هنرمند فعال در انگلستان در آن زمان بود».
این ادعا اغراقآمیز نیست. به نظر میرسد اوُرث خلأ ناشی از مرگ هولباین در ۱۵۴۳ را پر کرد. او در میانه دهه ۱۵۴۰ آنتورپ را ترک کرد و در لندن مستقر شد و کارگاه خود را در ساوتوارک بنا کرد. او در آنجا چهرههای اشرافی انگلستان را نقاشی میکرد، از جمله خانواده هاوارد که حامیان بسیار قدردانیکنندهای برای او بودند. اوُرث همسرِ اول و دوم نورفولک و همچنین مادربزرگ او را نقاشی کرد. با این حال، هویت اوُرث برای مدت طولانی ناشناخته ماند. تا سال ۱۹۱۳ زمانی که نام او در فهرست اموال یک مجموعهدار بزرگ قرن شانزدهمی کشف شد. هنرمندی که پیشتر با نام «هنرمند با مونوگرام HE» شناخته میشد، شناسایی نشد. تاکنون، تنها کمی بیش از ۵۰ نقاشی به اوُرث نسبت داده شده است.
هویت اوُرث تا سال ۱۹۱۳ ناشناخته بود.
جولیان گسکوین، کارشناس نقاشیهای بریتانیایی در ساتبیز ، در ایمیلی نوشت: «نتیجه رکوردشکن برای یک پرتره الیزابتی نشاندهنده استثناییبودن این نقاشی هانس اوُرث است. آثار با این کیفیت و این سطح تقریباً هرگز برای فروش عرضه نمیشوند».
این نقاشی یکی از تنها دو پرتره شناختهشده از نورفولک، او را در سال ۱۵۶۲، در اوج قدرت سیاسیاش، نشان میدهد. او پسرعموی ملکه الیزابت بود و پیشتر به عنوان شوالیه نظام (Order of the Garter) انتخاب شده بود و در سال نقاشی، به شورای خصوصی منصوب شد. شاید نورفولک در تصویر حالت چهرهای آرام و اسرارآمیز داشته باشد، اما لباسهایش تمام داستان را بازگو میکنند. سیاهیِ عمیق لباس او از گرانترین رنگدانه دوره الیزابتی حاصل شده؛ دکمههایش طلاست و کیسهاش با نخ طلا گلدوزی شده است. زنجیری که در جلوی او آویخته شده جایگاه عالی او را در نظام پشم نشان میدهد.یک شیء ساختهشده از طلا، الماس و مروارید، موادی که اوُرث بهواسطه تجربهاش در جواهرسازی و زرگری، در نمایششان مهارت ویژهای داشت.
گسکوین گفت: «به معیارهای تودوری، او تا حدی شیکپوش و تجملی لباس پوشیده که یک مرد در دوره خودش میتوانست داشته باشد. این اثر تجملِ فروتنانه اشراف بریتانیایی را نشان میدهد».
هانس اوُرث، «پرترهمارگارت آدلی، دوشس نورفولک» (۱۵۶۲).
این نقاشی در اصل در کنار پرترهای از همسر دوم نورفولک، مارگارت آدلی، آویخته شده بود؛ اثری که اکنون در مجموعه «آدلی اِند»، خانه روستایی اوایل قرن هفدهم، نگهداری میشود. زمانی که دو اثر کنار یکدیگر قرار میگیرند، نشانهای خانوادگی و پردهدیواری پشت آنها کامل میشود.
اما سرنوشت نورفولک به سرعت تغییر کرد. همانند همسر اولش، ماری فیتزالان، مارگارت نیز پس از زایمان در سال ۱۵۶۲ درگذشت. سپس نورفولک برای همیشه اعتماد ملکه را از دست داد، زمانی که آشکار شد او نقشه ازدواج با «ماری، ملکه اسکاتلند» را داشته، در تلاشی برای به چالش کشیدن تاجوتخت الیزابت. نورفولک در سال ۱۵۶۹ در برج لندن زندانی شد. با وجود آزادی موقت، دوباره به دلیل مشارکت در توطئهای با حمایت اسپانیا برای بازگرداندن انگلستان به کاتولیسیسم از طریق نشاندن ماری بر تخت بازداشت شد. در ۱۵۷۲، نورفولک به جرم خیانت بزرگ محکوم و اعدام شد.
پیتر برویگل پسر، «سرشماری در بیتلِحِم» (۱۵۶۶)
حراج شبانه «استادان قدیم» ساتبیز ز نتایجی باثبات داشت و در مجموع ۳۰.۷ میلیون پوند (۴۰.۵ میلیون دلار) به دست آورد؛ رقمی که در محدوده برآوردهای پیش از فروش بود و ساتبیز اعلام کرد که این رقم یکی از بالاترین مجموعها در پنج سال گذشته است. آثار برجسته شامل: «سنت جان در پاتموس» (دهه۱۶۵۰) اثر رامبرانت که به قیمت ۶.۸ میلیون پوند (۸.۹ میلیون دلار) فروخته شد؛ «سرشماری در بیتلحم» (۱۵۶۶) اثر پیتر برویگل پسر که ۵.۲ میلیون پوند (۶.۸ میلیون دلار) فروش رفت؛ و یک اثر بازکشفشده از پیتر پل روبنس با عنوان «مریم با کودک» که ۲.۵ میلیون پوند (۳.۳ میلیون دلار) فروخته شد.
الیزابت لوبکوویتس، رئیس بخش نقاشیهای استادان قدیم در ساتبیز ، در بیانیهای گفت: «کمیابی این آثار و عمق سابقه مالکیتشان موجب شد مزایدهگذاری معنادار و میانرشتهای شکل بگیرد. واکنش گرم مجموعهداران نه تنها منعکسکننده کیفیت ذاتی این آثار است، بلکه نشانه پژوهش و دقتی است که صرف روشنکردن داستانهای آنها شده است».
