به گزارش هدف پرس به نقل از آرت نت؛ بردهداری رومی با آنچه معمولاً تصور میکنیم کمی متفاوت بوده است. در واقع، یافتههای تازه از پمپئی نشان میدهد که برخی از بردگان این شهر بندری که توسط آتشفشان حفظ شده است، خوراکیهایی مانند لوبیا و میوه میخوردهاند. در یک بیانیه خبری از پارک باستانشناسی پمپئی آمده است: «بردگان ویلاهای اطراف پمپئی تغذیه بهتری نسبت به بسیاری از شهروندان آزاد رسمی داشتند که خانوادههایشان از ضروریترین نیازهای زندگی محروم بودند».
البته این کارگران، مباشران، و روسپیها که معمولاً «ارزششان تا چند هزار سِسترس میرسید» به گفته پارک از یک چیز مهم محروم بودند: حق انتخاب.
این کشف در جریان حفاریهای اخیر در بخش شمالی اقامتگاه ۵۰ نفره بردگان در ویلا ایمپریالی (Villa Imperiali) در چیویتا جولیانا (Civita Giuliana) بهدست آمد. این مجموعه حومهشهری از سال ۲۰۱7 زیر ذرهبین قرار گرفته، زمانی که دادستان محلی و پارک برای متوقفکردن حفاریهای غیرقانونی همکاری خود را آغاز کردند. تاکنون، این محل اجساد، سازهها و سفالینههایی را آشکار کرده که اطلاعات بیسابقهای درباره طبقات پایین جامعه پمپئی ارائه میدهد.
در یک اتاق، دو خمره پیدا شد که زمانی در انبار نگهداری میشدند و امروزه تنها در قالب نقشگچی حفظ شدهاند. دو سبد نیز در نزدیکی آنها ظاهر شد، همراه با چند شیء برنزی یک شمعدان تزیینی، یک سطل کوچک، و یک ظرف بخور. با بررسی عناصر معماری فروریخته، باستانشناسان تعیین کردند که این فضا در اصل یک نیمطبقه داشته است.
چند شیء نیز بر اثر جریان پیروکلاستیک معروف فوران سال ۷۹ میلادی کوه وزوو، جابهجا شده بودند؛ از جمله یک لته در با میخها، و دسته یک گاوآهنِ حیوانکش. یک درِ پیچیدهتر که در نزدیکی اتاق نجاری یافت شد، احتمالاً برای تعمیر کنار گذاشته شده بود.
باستانشناسان «ریزکاوش» دو خمرهای که در نیمطبقه انبار به هم تکیه داده بودند را انجام دادند؛ با استفاده از چاقوهای بسیار ظریف و مالههای کوچک، به گزارش مجله الکترونیک پمپئی. با کمک استریومیکروسکوپ، مشخص شد که یکی از خمرهها بقایای سوخته باقلاهای پوستکنده داشت که احتمالاً در چربی نگهداری شده بودند. دیگری شامل دانههای بیشتری بود که زیر خاکستر دفن شده بودند.
سپس تیم پژوهش، چند سبد مخروطیشکل حفظشده در خاکستر را ریزکاوش کرد. یکی خالی بود. دیگری بیش از صد قطعه کربنیشده از میوههای گوشتی مختلف را در خود داشت۹۰ درصد آنها سیب، گلابی و زالزالک بودند.
در مجله الکترونیک پمپئی آمده است: «در این مورد خاص، میتوان حدس زد که استفاده از حبوبات و میوه، به عنوان مکمل پروتئین و ویتامین برای جامعه بردگان بوده که احتمالاً عمدتاً غلات مصرف میکردهاند. این واقعیت که ذخیره غذایی در طبقه دوم و در منطقهای محفوظ نگهداری میشد، هم میتواند به دلیل ضرورت محافظت از آنها در برابر موشها و سایر آفات باشد—که حضورشان در محل اقامت بردگان تأیید شده—و هم برای محدود کردن دسترسی آزاد همه ساکنان».
موج یافتههای چیویتا جولیانا درباره زندگی مردم کارگر پمپئی، با یک روند گستردهتر همسو است.پژوهشگران در حال یادگیری نگاه فراتر از نخبگان روم هستند. برای نمونه در ماه مارس، دکتر ست برنارد (Dr. Seth Bernard) از دانشگاه تورنتو، یک مدل جدید ارائه کرد برای سنجش نقشی که بردهداری در شکلگیری ثروت پمپئی ایفا کرده است. نقشی که اغلب نادیده گرفته شده.
برنارد در ایمیلی نوشت که این یافتههای تازه «جالب» هستند و توضیح داد که صاحبان برده از ترکیب زور فیزیکی و دستکاری روانی استفاده میکردند؛ ابزارهایی برای پاداشدادن و محرومکردن «ابزارهای سخنگوی» خود تا بهرهوری را افزایش دهند.
او نوشت: «بسیار مهم است که به خاطر داشته باشیم آنچه یک برده دریافت میکرد و میخورد، نهایتاً تصمیم خودش نبود، بلکه تصمیم مالک بود. دنیای روم دائماً به ما یادآوری میکند که بردهداری و ثروت چقدر پیچیدهاند: ما بردگانی را پیدا میکنیم که ظاهراً ثروتمند بهنظر میرسند، و رومیان آزادی که چنان فقیرند که با میل خود حاضر بودند برای بقا خود را به بردگی بفروشند».
در یک بیانیه، گابریل زوختریگل (Gabriel Zuchtriegel)، مدیر پمپئی، اشاره کرد که «این موضوع فقط به گذشته تعلق ندارد»، زیرا «برخی تخمینها تعداد افرادی را که امروز در شرایط مشابه اشکال مدرن بردهداری زندگی میکنند، بیش از ۳۰ میلیون نفر میدانند».
