عبدالناصر همتی در آخرین گفت و گویی که انجام داده است به صراحت دلیل استیضاح خود را باج ندادن به نمایندگان مجلس اعلام می‌کند.
او در این افشاسازی بیان می کند که وزیر اقتصاد باید ۱۸۰۰ حکم را امضا کند از اعضا و مدیران عامل مناطق آزاد گرفته تا اعضای هیئت مدیره و مدیران عامل بانک‌ها و شرکت‌های وابسته. عبدالناصر تن به این فساد نداد. بزرگوارانه سکوت کرد. پذیرفت که در چنین شرایطی کار نکردن بهتر از کار کردن است.
اما نفر بعدی چگونه فکر می‌کند؟ آیا او تن می‌دهد به این فشار از پیش تعیین شده ؟ آیا او ریل فساد را جمع می‌کند یا سوار بر ریل رانت به راهش ادامه می‌دهد؟ زمان تعیین می‌کند. این بد است. خیلی بد است. پارلمانی که وظیفه‌اش قانونگذاری و نظارت بر اجرای قانون است تبدیل به محلی برای رانت خواری شود. به جز معدود نماینده شریف می توان در شرایطی عادلانه درباره بقیه نمایندگان فعلی و ادوار گذشته صحبت کرد. این نوع تفکر رانت‌زا است که باعث شده کشوری با منابع غنی و سرمایه‌های فراوان در شرایط جهان سوم اداره شود.
این است که آمریکا نام ایران را در کنار کشورهایی نظیر سومالی، چاد و … می‌برد و ما را چون آنان از ورود به کشورشان محروم می‌کنند. چرا که رانت و فساد از درون اقتصاد ما را می‌بلعد. در واقع آینده ما و فرزندان‌مان را می‌بلعد.
این تلخ است. تلخ است که همه مدیریت‌ها بر شرکت‌های مختلف بواسطه رانت توزیع می‌شود. معدود افرادی به لحاظ شایستگی بر مسند مدیریت نشسته‌اند. پایان این ماجرا هر چه باشد رستگاری نیست. اگر باشد هم پس از یک ویرانی عظیم و رسوایی بزرگ و آتش فراوان باید منتظر ماند تا ابراهیمی از آتش بیرون آمده و رستگاری را برای این کشور به ارمغان بیاورد. شاید آن ابراهیم مردی از جنس خاویر میلی آرژانتینی باشد که توانست رانت‌ها را در کشور خود بخشکاند و اقتصاد را تقویت کند، شاید.
