درباره اهمیت تامین زیرساختهای تامین آب آشامیدنی ذکر یک مثال جغرافیایی شاید جالب باشد. پرباران‌ترین منطقه جهان چراپونچی در هند است. این منطقه رکورد بارش جهان را در اختیار دارد. در جولای 1861 در این منطقه 9300 میلیمتر باران باریده است. یعنی به واقع این منطقه کوچک فقط در یک ماه شاهد مجموع بارش یک قرن در استانهایی مثل یزد و کرمان و هرمزگان در ایران بوده است. همچنین رکورد 1563 میلیمتر بارش در 16 جون 1995 در این منطقه ثبت شده است. یعنی در یک روز این منطقه مجموع بارش بیش از پانزده سال جایی مثل یزد را تجربه کرده است. قاعدتا تصور می‌کنید چنین جایی نباید مشکل تامین آب آشامیدنی داشته باشد. اتفاقا برعکس. آب آشامیدنی بزرگترین کمبود و مشکل مردم این منطقه است. گزارش تلویزیون الجزیره می‌گوید کمبود آب آشامیدنی زندگی در این منطقه را چقدر دشوار کرده است و چگونه مردم چراپونچی به همین خاطر رنج می‌برند. چرا؟ ساده است. چون که سرمایه گذاری کافی برای تامین آب سالم و کافی در این منطقه وجود نداشته است. آب آشامیدنی یک محصول صنعتی پربها است. تولید و عرضه آن نیازمند سرمایه گذاری و تامین منابع مالی کافی است. همچنانکه برخورداری از آسمان بر فراز سرتان کافی نیست برای اینکه صنعت هواپیمایی داشته باشید بارش کافی هم هرگز برای تامین آب آشامیدنی کافی نیست. مثال چراپونچی را برای خیلی از کشورهای گرمسیری آفریقا یا آسیای جنوب شرقی نیز می‌توان به کار برد. کامبوج و لائوس و کنگو و گابن هم بارش چشمگیری دارند اما چون کشورهای فقیری هستند عدم دسترسی به آب سالم و کافی از جمله مشکلات عمده شهروندان آن به شمار می‌رود.
کمابیش مشکل تامین آب در ایران نیز مشابه است. کل مصرف آب شرب ایران بین سه تا هفت میلیارد متر مکعب است. آمارها در این باره خیلی متفاوت هستند. یعنی به طور متوسط پنج میلیارد متر مکعب در سال. میزان آبهای تجدیدپذیر سالیانه ایران نیز نزدیک به صدمیلیارد متر مکعب است. در خشکسالی‌های شدید این مقدار ممکن است به پنجاه میلیارد متر مکعب تقلیل پیدا کند. میبینیم که حتی در بدترین خشکسالیها هم به میزان ده برابر مصرف آب شرب ایران آب تجدیدپذیر قابل دسترس وجود دارد. اما نکته اینجاست که در چهل و چند سال گذشته برای مهار انتقال، تصفیه و مدیریت مصرف آب شرب سرمایه گذاری‌های کافی انجام نشده است. هرچه در حوزه آب سرمایه گذاری شده برای بخش کشاورزی بوده، در راستای سیاستهای خودکفایی در تولید مواد غذایی. در حوزه آب شرب تاسیسات باقی مانده از قبل انقلاب اکنون دیگر فرسوده هستند و جمهوری اسلامی خیلی کمتر از نیاز جمعیت کنونی ایران در این باره سرمایه گذاری کرده است. هم جمعیت چند برابر شده و هم الگوی مصرف آن. یعنی نکته فقط این نیست که نسبت به سال 1357 جمعیت سه برابر شده، بلکه همین جمعیت هم اکنون به شکلی آب مصرف می کند که تقریبا سه برابر الگوی مصرف دهه پنجاه است. یعنی اینکه اگر توسعه صنعتی را هم لحاظ کنیم باید نسبت به سال 57 زیرساختهای تامین آب شیرین باید حداقل ده برابر افزایش پیدا می کرده است. که نشده. پس حتی در سالهای بارش نرمال هم تابستان مشکل تامین آب شرب کافی وجود دارد. طبیعی است که در خشکسالیها بحران آب تشدید شود. اما خشکسالی عامل این بحران نیست. کاتالیزور عوارض غیر قابل اجتناب آن است. در دهه هشتاد با نفت 120 دلاری و در نبود تحریمها فرصت کافی داشتیم برای سرمایه گذاری و آینده‌نگری در این باره.
