پس از بیش از نیم قرن حضور مستمر و اثرگذار هنرمندان ایرانی در یکی از معتبرترین و برجسته‌ترین رزیدنسی‌های هنری جهان، حالا دیگر هیچ سهمی رسمی برای هنرمندان ایرانی در «شهرک بین‌المللی هنرمندان پاریس» (Cité internationale des arts) باقی نمانده است.
این شهرک که از سال ۱۹۵۶ در قلب پاریس تأسیس شده، و در آن بیش از سیصد آتلیه و امکانات حرفه‌ای برای اسکان و فعالیت هنرمندان از بیش از ۱۳۰ کشور را فراهم می‌کند و به عنوان یکی از مهم‌ترین مراکز تبادل فرهنگی و هنری شناخته می‌شود.
حضور در این مجموعه به هنرمندان امکان می‌داد که در محیطی بین‌المللی، آرام و پرانرژی، آثار جدید خلق کنند و با هنرمندان حرفه‌ای جهانی در تعامل باشند .
اما سابقه یک حضور ایران به دهه پنجاه خورشیدی باز می گردد که با مشارکت مالی در این مجموعه، چهار آتلیه اختصاصی در این شهرک را برای خود ثبت می کند، که این آتلیه ها زیر نظر موزه هنرهای معاصر تهران، به هنرمندان ایرانی اختصاص داده می‌شد.
این فرصت منحصر به فرد برای بسیاری از هنرمندان ایرانی پلی بود به جهان و تجربه‌ای حیاتی در روند حرفه‌ای‌شان.
اما انتشار خبرهایی که به دلیل بی‌توجهی دستگاه‌های فرهنگی، سوءمدیریت، رانت، ضعف در تخصیص بودجه و عدم پرداخت به موقع سهم مشارکت مالی و… متاسفانه این امتیاز در سال‌های اخیر به تدریج از دست رفت. در نهایت، در سال ۱۴۰۳ خورشیدی، سهم ایران به طور رسمی لغو و آتلیه‌ها به کشورهای دیگر واگذار شدند.
این اتفاق نه تنها به منزله پایان یک همکاری فرهنگی بین‌المللی است، بلکه پیامدهای ناگواری نیز برای جامعه هنری ایران به همراه دارد؛ از جمله از دست رفتن فرصتی که می‌توانست پلی برای نمایش و ارتقای هنر معاصر ایران در عرصه جهانی باشد و کاهش امکان تعامل مستقیم هنرمندان ایرانی با همتایان بین‌المللی‌شان.
در شرایطی که بسیاری از کشورها با سرمایه‌گذاری جدی در حوزه فرهنگ، سعی در حضور قدرتمندی در عرصه جهانی هنر دارند، سکوت و بی‌توجهی نسبت به این مسئله، زنگ خطری برای فرهنگ کشور است.
