هنرِ جمع‌آوری: جادوی اشیا در آثار جیم کاندورن Jim Condron

هدف و اقتصاد: جمع‌آوری اشیا، در نگاه نخست، فعالیتی معمولی به نظر می‌رسد؛ یک سرگرمی یا دلبستگی ساده که گاه به وسواسی تمام‌عیار بدل می‌شود. اما زمانی که این روند آگاهانه و با نگاهی پژوهش‌محور انجام شود، می‌تواند به هنری در نوع خود تبدیل گردد؛ هنری که نه‌تنها به اشیا ارزش می‌بخشد، بلکه آن‌ها را در بستری تازه بازتعریف می‌کند.
جیم کاندورن، هنرمندی که با ترکیب هنر و وسواس جمع‌آوری، مرز میان خاطره، هویت، و چیدمان را محو می‌کند، در نمایشگاه Collected Things که در New York Studio School برگزار شد، اشیای روزمره را از ماهیت اولیه‌شان جدا کرده و به روایت‌های بصری تازه‌ای تبدیل کرد. این نمایشگاه که تا ۳۰ مارس ۲۰۲۵ ادامه داشت، نه‌تنها یک پروژه‌ی هنری بلکه پژوهشی در مفهوم جمع‌آوری، بازتعریف ارزش و پیوند اشیا با هویت شخصی و فرهنگی بود.
جمع‌آوری؛ از وسواس تا هنر
جمع‌آوری در ذات خود فراتر از گردآوری اشیا است. یک مجموعه‌دار واقعی، نه‌تنها اشیا را جمع می‌کند، بلکه درباره‌ی آن‌ها تحقیق کرده، ارزش تاریخی، فرهنگی و اقتصادی‌شان را می‌سنجد و آن‌ها را در بستری تازه به نمایش می‌گذارد. این دقیقاً همان رویکردی بود که جیم کاندورن در آثارش دنبال کرد. او با وسواس خاصی اشیا را گردآوری کرده و سپس از آن‌ها در ترکیب‌هایی استفاده کرده بود که مفهوم اشیا را تغییر داده و آن‌ها را به بخشی از یک گفت‌وگوی گسترده‌تر درباره‌ی هویت، خاطره و هنر تبدیل کند.
نکته‌ی جالب در روند کار کاندورن این بود که او اشیای خود را از طریق شبکه‌ای از هنرمندان، نویسندگان و چهره‌های فرهنگی جمع‌آوری می‌کرد. او از افراد مختلف، معمولاً از دنیای هنر، دعوت می‌کرد که پنج تا هفت شیء شخصی خود را در اختیار او بگذارند. این روند، خود به بخشی از فرایند هنری تبدیل شده و ماهیت انتخاب و اهدا را نیز در دل خود بررسی می‌کرد.
از میان افرادی که اشیای خود را در اختیار او قرار داده بودند، می‌توان به نام‌هایی چون مود بریت، لیسا کورین دیویس، بروس گانیه، آن لاندی، و اتی یانیو اشاره کرد. اما این نمایشگاه تنها به چهره‌های دنیای هنر محدود نبود؛ چهره‌هایی مانند کوین آویانس و میکی درکسلر نیز در این مجموعه حضور داشتند که نقش آن‌ها به‌عنوان “بیگانگان دنیای هنر” پرسش‌های جالبی درباره‌ی مفهوم ارزش و جمع‌آوری مطرح می‌کرد.
کاندورن تنها یک گردآورنده نبود، بلکه هنرمندی بود که اشیا را دگرگون می‌کرد. آموزش او به‌عنوان یک نقاش، در رویکردش به چیدمان و بازآفرینی اشیا به‌خوبی نمایان بود. او این اشیا را در حالت اولیه‌ی خود نگه نمی‌داشت، بلکه آن‌ها را به مجسمه‌ها و ترکیب‌های هنری تبدیل می‌کرد که درون‌مایه‌های عمیقی از خاطره، تغییر و بازتعریف هویت را در خود داشتند.
ادای احترام به جامعه‌ی هنری و پیوند با گذشته
یکی از جنبه‌های احساسی این نمایشگاه، پیوند عمیق آن با جامعه‌ی هنری نیویورک و به‌ویژه New York Studio School بود، جایی که کاندورن خود از دانشجویان دوره‌ی MFA آن بوده است. نمایشگاه درست پس از درگذشت گراهام نیکسون، رئیس باسابقه‌ی این مدرسه‌ی هنری افتتاح شد، فردی که ارتباط نزدیکی با بسیاری از هنرمندانی داشت که آثارشان در این مجموعه گنجانده شده بود.
این تقارن زمانی، عمق احساسی ویژه‌ای به نمایشگاه بخشیده بود، زیرا اشیایی که در این آثار استفاده شده بودند، نه‌تنها اشیا، بلکه بخشی از تاریخ شخصی و حرفه‌ای این افراد بودند. این نمایشگاه به‌نوعی به میراث و تأثیرات نسل‌های مختلف هنرمندان نیویورک احترام می‌گذاشت و یادآور پیوستگی و پایداری هنر در طول زمان بود.
هنر یا خاطره؟ پرسشی درباره‌ی ارزش و معنا
نمایشگاه جمع‌آوری اشیا، در عین حال که تفسیرهای متعددی از هنر، خاطره و جمع‌آوری ارائه می‌داد، پرسشی بنیادین را مطرح می‌کرد: چه چیزی به یک شیء ارزش می‌بخشد؟
آیا ارزش یک شیء به گذشته‌ی آن بستگی دارد؟ به کسی که آن را انتخاب کرده؟ یا به نحوه‌ی ارائه و نمایش آن در یک فضای هنری؟ کاندورن با آثارش، بیننده را به تأمل درباره‌ی این پرسش‌ها دعوت می‌کرد و نشان می‌داد که در دنیای هنر، مرز میان ارزشمند و بی‌ارزش، شخصی و عمومی، و هنر و شیء، تا چه اندازه سیال و قابل تفسیر است.
منبع: Whitehotmagazine