گالری پتزل، نیویورک ۱۶ ژانویه – ۲۲ فوریه ۲۰۲۵
نمایشگاه “مهمانی شام”، مروری بر آثار راجر-ادگار ژیله (Roger-Edgar Gillet)، در گالری پتزل نیویورک برگزار شد و طی پنج هفته، مجموعه‌ای از آثار این نقاش فرانسوی را به نمایش گذاشت. این نمایشگاه با تمرکز بر دوره‌ای خاص از کارنامه‌ی هنری ژیله، مخاطبان را به کشف جنبه‌ای کمتر دیده‌شده از نقاشی مدرن دعوت کرد.
ژیله که در ابتدا به عنوان نقاشی انتزاعی شناخته می‌شد، در مسیر هنری خود به سمت فیگوراسیون حرکت کرد. نمایشگاه حاضر، به‌ویژه بر آثار او از دهه‌ی ۱۹۷۰ تمرکز داشت؛ دوره‌ای که در آن، هنرمند با بهره‌گیری از تکنیک‌های خاص و برخوردی متفاوت با ماده و رنگ، آثاری خلق کرد که در مرز میان انتزاع و بازنمایی قرار دارند.
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این نمایشگاه، انتخاب محدود اما دقیق آثار بود. تنها شش نقاشی در معرض دید قرار گرفتند، اما هرکدام نماینده‌ی مرحله‌ای خاص از سیر تحول ژیله بودند. از میان آن‌ها، دو اثر، یکی متعلق به دوران گذار او از انتزاع به فیگوراسیون و دیگری از مجموعه‌ی پرتره‌های متأخرش، به عنوان نقطه‌ی شروع و پایان این روایت بصری انتخاب شده بودند.
در میان آثار به نمایش درآمده، “وداع دوشس بزرگ” (۱۹۷۱) یکی از شاخص‌ترین نمونه‌ها بود. این اثر که با رنگ‌های آبی و ترکیبی از هجو و شکوه خلق شده، اروپای قرن هجدهم را از دریچه‌ای انتقادی بازنمایی می‌کند. در این تابلو، ردپای نگاه هنرمندانی چون آنری دومیه، گویا و جیمز انسور به وضوح دیده می‌شود. در مقابل، “ناظران” (۱۹۷۵) اثری کاملاً متفاوت است که با طیفی از خاکستری‌های نقره‌ای و سربی، فضایی سنگین و وهم‌آلود ایجاد کرده است. این نقاشی، که بر روی کاغذ اجرا شده، با سطح نرم و درخشش مرواریدی‌اش، عمق و حالتی ناملموس به خود گرفته است.
در کنار این آثار، “بی‌نام” (۱۹۹۶) از آخرین پرتره‌های ژیله نیز به نمایش درآمده بود. در این اثر، ترکیب رنگ‌های قهوه‌ای و اخرایی به شیوه‌ای خشن و پرتنش بر روی بوم کشیده و خراشیده شده‌اند. این چهره‌ی بی‌صورت، تداعی‌کننده‌ی تصاویری از تاریخ فراموش‌شده و شبح‌وار است. شیوه‌ی برخورد ژیله با رنگ و ماده در این اثر، او را به نقاشانی چون لئون گولوب نزدیک می‌کند که بافت را به ابزاری برای بیان تاریخ و خشونت تبدیل کردند.
علاوه بر این آثار، دو نقاشی طبیعت بی‌جان نیز در نمایشگاه حضور داشتند که از جنبه‌ای دیگر، مهارت ژیله در کار با ماده و فرم را به نمایش می‌گذاشتند. “خرچنگ‌ها” (۱۹۶۹) و “طبیعت بی‌جان با دنده‌ها” (۱۹۸۰) هر دو نگاهی خاص به ژانر طبیعت بی‌جان داشتند و در عین حال، به آثار هنرمندانی چون فرانسیس بیکن، شایم سوتین و جورجو موراندی اشاره داشتند.
بازخوانی یک هنرمند در سایه
یکی از دستاوردهای این نمایشگاه، بازنگری در جایگاه راجر-ادگار ژیله در تاریخ هنر مدرن بود. او، مانند بسیاری از هنرمندانی که در سایه‌ی نام‌های بزرگ‌تر قرار گرفته‌اند، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. اما همان‌طور که نمایشگاه نشان داد، آثار او از لحاظ محتوایی و تکنیکی دارای ارزش و عمقی هستند که امکان بررسی دوباره و بازخوانی دقیق‌تر را فراهم می‌کنند.
ژیله در کنار نقاشانی چون لری ریورز، فیلیپ گوستون و پیر سولاژ قرار می‌گیرد؛ هنرمندانی که هرچند در زمان خود کمتر مورد توجه بودند، اما با گذر زمان، اهمیت و تأثیرگذاری آن‌ها بیش از پیش آشکار شد. نمایشگاه “مهمانی شام” در گالری پتزل، فرصتی بود برای مواجهه‌ی دوباره با هنرمندی که آثارش نه‌تنها در زمان خود، بلکه در آینده نیز ارزش کشف و مطالعه دارند.
منبع: Whitehotmagazine
