فعالیت اقتصادی همراه با برنامه ریزی در جهت توسعه پایدار، می تواند یک فعالیت ارزشمند برای ایفای نقش مؤثر در حفظ منابع باشد. توسعه پایدار؛ مباحث اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی را به عنوان مؤلفه های جدا نشدنی و متمایز از پیشرفت بشر می داند. تغییر کاربری تاریخی به معنای تغییر مکان و استفاده مناسب، یکی از مهم‌ترین راهکارهای حفاظتی در میراث معمارانه به شمار می‌رود. این امر در کشورهای در حال توسعه بسیار قابل تامل است. باززنده سازی این یادمان‌ها با تغییر کاربری مناسب باعث جان بخشی دوباره آنها خواهد شد و از مبالغ سنگین در انجام عمل حفاظت صرف آنها جلوگیری خواهد کرد. همچنین این امر می‌تواند به عنوان یک عمل حفاظتی که در آن کلیه مبانی توسعه رعایت شده، در عین حفظ اصالت، بقا و سرنوشت این ابنیه را تامین کند.
ساختمان های تاریخی ضمن ارائه یک هدف عملی جدید در جوامع مدرن، نگاهی اجمالی به گذشته را نشان می دهند. از بسیاری جهات، یک پروژه استفاده مجدد سازگار می تواند با برآوردن نیازهای متغیر جمعیت، جامعه را مجذوب خود کند. در پی دستیابی به توسعه پایدار، جوامع از انطباق و استفاده مجدد از ساختمان ها سود بیشتری خواهند. دور زدن روند بیهوده تخریب و بازسازی به تنهایی این روش را جذاب کرده و فواید زیست محیطی، همراه با صرفه جویی در مصرف انرژی و مزیت اجتماعی بازپس گیری مکانی با میراث ارزشمند، آن را به مؤلفه ای اساسی برای توسعه پایدار تبدیل می کند.
امروزه این روش در انواع مختلف و به شکلی موفق در سراسر جهان انجام شده است و در سیاست کشورهای مختلف در راستای توسعه پایدار، امری اساسی است. متاسفانه به دلایل گوناگون، تعداد زیادی از بناهای تاریخی ایران در حال تخریب و نابودی هستند. با توجه به نیازهای بسیار برای ایجاد مکان های مختلف، استفاده از این روش می تواند هم در پرداختن به موضوع حفظ و احیای بناهای تاریخی قدمی بزرگ در جهت حفاظت از اصالت بناها و مکان های تاریخی باشد و هم به توسعه پایدار با نگاهی به آینده علاوه بر محیط زیست، اقتصاد، سیاست و فرهنگ را نیز تحت تاثیر قرار دهد.
