1950 Antony Gormley
آنتونی گرملی، مجسمه‌ساز معاصری است که برای خلق آثارش از بدن به‌عنوان ماده اولیه استفاده می‌کند. او قالب‌گیری را از بدن خود شروع می‌کند، اما در نهایت شکل اولیه بدن در آثارش محو می‌شود. بیشتر آثار او با استفاده از سرب و چدن ساخته می‌شود، اما به مرور زمان متوجه شد که آهن به دلیل بافت نرم‌تر، به پوست بدن نزدیک‌تر است. او از اوایل دهه ۱۹۸۰ فعالیت هنری خود را آغاز کرد و در اوایل دهه ۱۹۹۰ به شهرت جهانی رسید. سبک آثار گرملی به پست مینیمالیسم نزدیک است و بر استفاده از متریال سرد و بی‌احساس تأکید دارد. آثارش تأثیرگذار هستند اما فاقد هرگونه رمانتیسم؛ فضاها و بدن‌های خالی در مجسمه‌هایش حس فقدان را به مخاطب القا می‌کنند.
گرملی در یک خانواده ایرلندی متولد شد؛ پدرش ایرلندی و مادرش آلمانی بود. او در رشته مردم‌شناسی و انسان‌شناسی تحصیل کرده و به مدت سه سال در هندوستان زندگی کرد، جایی که با زندگی ساده هندی‌ها از نزدیک آشنا شد. او در خاطراتش اشاره می‌کند که بودایی شدن را دوست داشت و اولین باری که با مرگ انسان‌ها مواجه شد، در هندوستان بود. او می‌گوید: “مردم در هر جای صافی می‌خوابیدند و معلوم نبود زنده‌اند یا مرده.” این تجربیات، به همراه تنگناهای دوران کودکی‌اش در مدرسه کاتولیک، تأثیر زیادی بر آثار او گذاشت و تمایلی عمیق به تجسد بدن را در او به وجود آورد.
یکی از آثار برجسته او چیدمانی به نام “کشتزار” است که شامل ده‌ها هزار مجسمه کوچک از انسان‌ها می‌شود. این مجسمه‌ها از سفال‌های دست‌ساز و یک‌شکل ساخته شده‌اند و گرملی این پروژه را با کمک گروهی از افراد به‌صورت داوطلبانه در نقاط مختلف دنیا اجرا کرده است. این چیدمان، که در آن حالت بی‌کرانه‌ای وجود دارد، بسیار تأثیرگذار است و گرملی آن را پنج بار در آمریکا، برزیل، سوئد، چین و انگلستان اجرا کرده است.
در سال ۱۹۹۴، گرملی برای این مجموعه آثار جایزه ترنر را دریافت کرد. همچنین، “مجسمه فرشته شمال” یکی از مهم‌ترین آثار فیگوراتیو او است که نه تنها در انگلستان بلکه در سطح جهان شناخته شده است. این مجسمه ۵۴ متر طول دارد که ۲۱ متر آن در زیر زمین است و به‌نوعی داستانی از مکان و تعلق به زمین را روایت می‌کند. در سال ۲۰۰۵، گرملی مجموعه‌ای از مجسمه‌های انسانی را خلق کرد که قالب‌گیری آن‌ها از بدن انسان انجام شده بود، اما به شکل متفاوتی با استفاده از میلگرد ساخته شدند. این مجسمه‌ها با وجود ظاهر گنگ و مبهم، همچنان بازتاب‌دهنده شکل انسان هستند و ایده او نمایش درون انسان، مانند روح انسان است. این مجموعه شامل ۲۸۷ مجسمه بود و در مرکز بالتیک نزدیک نیوکاسل اجرا شد. گرملی برای این آثار، تمامی ابعاد بدن را با دقت اندازه‌گیری کرد و جزئیات را به‌طور کامل مورد توجه قرار داد. همچنین از مهم‌ترین آثار او مجموعه مجسمه‌های ایستاده در آب به نام “آن‌سوی آب‌ها” یا “مکان دیگر” است که به داستان غم‌انگیز مردمانی می‌پردازد که به دنبال خوشبختی در مکانی دیگر هستند. آثار گرملی، با وجود سادگی در فرم و متریال، لایه‌هایی از مفاهیم پیچیده وجودی و فلسفی را در خود جای داده‌اند. او با خلق مجسمه‌هایی که هم حس فقدان و هم تعلق را به مخاطب القا می‌کنند، به شکلی بی‌نظیر داستان‌های انسان و بدن را روایت می‌کند. این هنرمند، با ترکیب هنر، فلسفه و انسان‌شناسی، تصویری ماندگار از انسان و جایگاه او در جهان به نمایش می‌گذارد و در این مسیر به یکی از تأثیرگذارترین هنرمندان معاصر بدل شده است. آنتونی گرملی نه تنها یک هنرمند برجسته، بلکه یک فعال اجتماعی نیز است و شخصیت او از سوی بسیاری مورد ستایش قرار می‌گیرد.
