به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ 3 سال تمام منتظر این لحظه بود. لحظه ای که بتواند خاطره تلخ توکیو را از اذهان دیلیت کند. همان جایی که در 30 ثانیه پایایی اسیر حیله تیلور روباه امریکایی شد و طلا را انداخت تا جادوگر یانکی آن را بردارد و به سینه بزند. طلایی که ملت منتظر آن بود اما حسن این انتظار را برآورده نکرد تا غمگین ترین مرد دنیا او باشد. تصویر مغموم و دژم حسن روی سکوی مدال با سگرمه های درهم بی تردید تلخ ترین تصویر کاروان ایران در المپیک 2020 بود. گویی بازنده ترین مرد دنیا روی سکو ایستاده که تمام زندگی اش را یک جا باخته.
بعد از این المپیک تلخ یزدانی تنها به یک هدف فکر می کرد؛ المپیک پاریس و جبران مافات این تلخ ترین نقره دنیا در پاریس. او 3 سال تمام جان کند و همه کار کرد تا به پاریس 2024 برسد. حتی وقتی کتف مصدومش را زیر تیغ سپرد و 8 ماه تمام بیرون نشست تا این کتف لاکردار دوباره سرپا شود. تمام روزهایی که حسن خانه نشین بود، کنایه ها و شایعات یک لحظه او را آرام نگذاشتند اما او تنها سکوت کرد، جان کند و مصمم بود که به دایره طلایی بازگردد. وقتی سوار هواپیما به مقصد پاریس شد، فقط یک جمله گفت: می روم تا با طلا برگردم.
وعده کاپیتان در پاریس در آستانه سبز شدن بود اما درست در بزنگاه کتف لاکردار یاری نکرد. وقتی در ثانیه های نخست فینال وزن ٨۶ کیلوگرم ماگومد رمضانوف حریف مکار و نامرد بلغاری با آگاهی از شرایط کتف یزدانی، دست او را کشید و کتف را اندکی جابجا کرد، مشخص شد که این روس وطن فروش برای شکست شیرشاه ایرانی مسیر ناجوانمردانه ای را در پیش گرفته. او که در تشک حریف حسن نمی شد، با نامردی تمام کتف حسن را نشانه رفت تا ستاره ایرانی را زمین بزند. شگردی کثیف که جای خالی آقاتختی را یادمان انداخت که چطور وقتی حریفش با پای مصدوم روی تشک حاضر می شد، از گرفتن پای مصدوم حریف اجتناب می کرد و جوانمردانه با حریف مصدوم مبارزه می کرد.
کتف ناسور حسن در طول 6 دقیقه مسابقه چندین بار باعث توقف مسابقه شد اما حسن نمی خواست رها کند. او قول داده بود و با غیرت می خواست پای قولش بماند اما نشد. کتف لعنتی و حریف بدطینت اجازه ندادند تا حسن تنها با یک دست به یک نقره باارزش چنگ بزند. نقره ای که برای ما ارزشی فراتر از طلا دارد.
253
