اوسفریت
اوسفریت(سُ‌رِ)
عربی آن، سُفَرة است، یا شاید اصل آن از فارسی میانه usufrit به معنی«پیشکش، نذر» از اوستایی usəfriti.
پارچه‌ای که هنگام غذا خوردن، خوردنی‌ها را روی آن می‌چینند.
تغذیه و حواشی آن از مسائل پر حاشیه‌ی انسان شهری معاصر است. از تنوع رژیم‌های غذایی گرفته تا اهمیت تهیه و توزیع منابع اولیه، نحوه طبخ و سرو خوراک هر یک به موضوعی جداگانه برای بحث بدل شده‌اند. فرآیند تحول تغذیه بشر، راه درازی پیموده تا به وضعیت کنونی رسیده و به نظرمی‌رسد این پویایی را هیچ گاه سر ایستادن نباشد. با ظهور رستوران‌ها، مواد اولیه اشیا و ملزومات سفره، می توان مشاهده نمود که سبک خوراک نیز از این تغییرات مبرا نبوده و خصوصا در ده‌های اخیر شاهد تحولات بسیاری بوده است. سفره، درفرهنگ ایران و دیگر کشور ها تعیین کننده جغرافیایی است که یک خانواده یا گروهی را کنار هم جمع می‌کند.
سفره در فرهنگ عام و بین مناطق مختلف معانی، تعابیر و کارکرد های مختلف و متفاوتی داشته است. در گذشته سفره ها اغلب پارچه ای بوده اند، رفته رفته با ارتقا صنایع نفتی و پتروشیمی، سفره های نایلونی وارد میدان مصرف مردم شد. با رشد صنایع، سرعت در زندگی روزمره ،عوارض جانبی بر بدنه فرهنگ و سلامت جامعه و محیط زیست ایجاد کرد.
پروژه حاضر بعد از سه سال پژوهش و فعالیت کارگاهی و گفتگو با هنرمند شکل گرفته است. محوریت مطالعه من از فرهنگ عامه با رویکرد معاصر می باشد که در چنین دیدگاهی ارتباط هنر با تکنولوژی نیز مورد بررسی قرار می گیرد ودر بخش هایی کار مهندسی و فنی را نیز شامل شده است .این پروژه تجسمی پژوهش محور،در حقیقت ازمنظر استعاره به خلق رسیده است. هرچند به مثابه “رسانه نو” سنجیده شد اما یک کل بهم پیوسته به شمار نمی رود و کوشش هر هنرمند متناسب با واکنشی ست که طی جلسات شفاهی و دیداری و سیر مطالعه من و البته تلفیقی با آنچه دیده و درک کرده شکل گرفته است .ازهنرمندانی که تاثیرگذار در این پروژه جون پایک و آبراموویچ و شیکاگو کوبوت بوده است.
آغاز این پروژه با تداوم عرصه خصوصی زندگی من می باشد و رفته رفته به پرسش گری و دغدغه های کل یک جامعه نه فقط تهران، بلکه دیگر کشورها پرداختم .در واقع بار دیگر به یک پروژه تجربه گرا “experimental”پرداختم .
از نقطه آغاز به داکیومنت کردن همیشه فکر می کنم و سپس خاصیت ویژوال و در نهایت نوشتن پروپوزال را درنظر می گیرم .کوشش من بر تعامل باهنرمند است و برای من مفهومی از کولبریت “collaboration “را داراست و مفهوم بسیار برای این پروژه سازنده بوده است. انتخاب فضایی که مانند یک خانه باشد آنقدر اهمیت داشت که ترجیح دادم در فضایی مانند یک گالری شسته و رفته نباشم.
با توجه به اینکه بودند کار من بر امرغذاخوردن و دلالتی بر یک امر مهم اجتماعی دارد که متاسفانه امروزه به دلیل شرایط اقتصادی،کار تمام وقت و فقدان روابط خانوادگی و کاهش جمع ها به عناوین مختلف از دست رفته است .امروزه سفره ها مانند قبل گشاده نیست و محدود و کوچک تر شده است .پول غذا گاهی بیش تر از لباس و دیگر هزینه هاست .در جوامع، طعام و سفره و دیگر عناصر مانند ظروف و حتی آدابی که دارند منجربه فرهنگ سازی شده است. حتی طعم ادویه ها،و لباسی که در مناسک سفره پوشیده می شود سازی که نواخته می شود و حتی حضور و یا غیاب افراد مشخص تعیین کننده سفره و مجلس، می شود.نه تنها روزمرگی بلکه ریشه های یک فرهنگ و نکات بسیار مهمی از اوضاع روز به آشکاری می آید .
برهم کنش بودن هر اثر، نحوه چیدمان، ایده کیوریتوری باعث شد تا خود شیئت را زیر سوال ببرم. حضور و تعامل مخاطب با کلیت فضا برای من بسیار ارزشمند است دقیقا آلترناتیو هایی که سنجیدم باعث بر انگیخته شدن حس خاطره و همزاد پنداری شده است.
هنرمندانی که در این پروژه همکاری داشتند: افسانه سلیم بیاتی، المیرا ابوالحسنی، آنیتا هاشمی مقدم، سارا ساسانی، سارا کشمیری
ستاره حسینی، سمیرا پهلوانی، فریده عبادی، غزال زارع، مریم و میترا اردلان و ایمان راد (یک نسخه پرینت شده از کار ایمان راد در این پروژه به نمایش در آمد که اصل آن در بریتیش میوزیم است)
این پروژه تجسمی پژوهش محور ،۲۹ دی ماه تا بهمن هزاروچهارصد و دو در گالری دیدار ،تهران به نمایش در آمد.
